رابطه‏ علّی کمال‎گرایی و هدف های پیشرفت با اضطراب امتحان با میانجی‏گری باورهای خودکارآمدی در دانش‏آموزان پسر سال سوم دبیرستانی شهر اهواز

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه علّی کمال‏گرایی و هدف‏های پیشرفت با اضطراب امتحان با میانجی‏گری باورهای خودکارآمدی در دانش‏آموزان می‏باشد. در این مطالعه، جامعه‏ی آماری را کلیه دانش‏آموزان پسر پایه سوم دبیرستان‏های دولتی شهر اهواز تشکیل می‏دادند که در سال تحصیلی 1392-1391 در حال تحصیل بودند. از این جامعه‏ی آماری، نمونه‏ای به تعداد 360 نفر با روش نمونه‏گیری تصادفی مرحله‏ای (نسبتی) از بین نواحی چهارگانه آموزش و پرورش اهواز انتخاب شدند. در این پژوهش، از پرسشنامه اضطراب امتحان اهواز (tai)، پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و آدامز (ges)، پرسشنامه کوتاه شده چند بعدی کمال‏گرایی (mps) و پرسشنامه تجدید نظر شده هدف‏های پیشرفت (agq-r) استفاده شد. جهت آزمون برازندگی مدل پیشنهادی از روش تحلیل مسیر استفاده گردید. همچنین جهت آزمون روابط غیرمستقیم از آزمون بوت استراپ در دستور کامپیوتری ماکرو و پریچر و هیز استفاده شد. بر اساس نتایج این پژوهش، مدل پیشنهادی تحلیل مسیر روابط علّی بین متغیرهای مذکور، از برازش قابل قبولی برخوردار بود. بطور کلی در مدل پیشنهادی پژوهش، نتایج نشان دادند که مسیرهای مستقیم کمال‏گرایی خودمحور، دیگرمحور، هدف تبحرگریز، عملکردگریز و خودکارآمدی به اضطراب امتحان معنی‏دار و رابطه کمال‏گرایی خودمحور، هدف تبحرگرا، تبحرگریز و عملکردگرا به خودکارآمدی از لحاظ آماری معنی‏دار بودند. همچنین رابطه کمال‏گرایی دیگر‏محور، جامعه‏محور و رابطه هدف عملکردگریز به خودکارآمدی غیرمعنی‏دار می‏باشد. علاوه براین، نتایج بوت استراپ داده‏ها نشان داد رابطه غیرمستقیم کمال‏گرایی خودمحور، هدف تبحرگرا، تبحرگریز و عملکرگرا به اضطراب امتحان از طریق خودکارآمدی معنی‏دار، رابطه‏ی کمال‏گرایی دیگر‏محور، جامعه‏محور و هدف عملکردگریز به اضطراب امتحان از طریق خودکارآمدی غیرمعنی‏دار می‏باشد.